Minggu, 21 November 2010

Kumpulan dongeng

KUDA ANU NGEDUL

Jaman baheula aya hiji kuda nu kacida ngedulna, éta kuda téh dikukut ku jalma beunghar anu ngaranna Abdul. Unggal poé Abdul ka kota ngajual barang dagangan anu loba diperlukeun ku urang kota.
Ku sabab ngarasa horéam kudu indit mawa barang dagangan, kuda ngedul téh boga rencana nipu ka dununganana.
Dina hiji poé si kuda téh dibawa ka kota ku Abdul, rék dagang uyah dua karung. éta karung téh ditalian dina tonggong kuda. Di satengahing jalan si kuda ngedul téh ngagejeburkeun manéh kana walungan. Barang hanjat si kuda ngarasa hampang, sabab uyah nu dina tonggongna béak kabawa ku cai sarta teu bisa kapuluk saeutik-eutik acan. Atuh sodagar téh kacida ambekeunana ka éta kuda téh. Tapi Abdul teu bisa kukumaha da uyahna geus ngahiji jeung cai.
Isukna Si Abdul ka kota deui mawa tarigu dua karung. Éta karung téh ditalian deui kana kuda. Jiga kamari deui waé kuda téh ngagejeburkeun manéh ka walungan, atuh puguh waé tarigu téh béak kabawa palid. Bari jeung ambek Abdul balik deui ka imahna, teu jadi ngajual barang daganganana.
Isukna, Abdul néangan akal sangkan kuda nu ngedul téh teu ngalakukeun deui pagawéan jiga kamari. Abdul néangan kapas, tuluy dikarungan sarta ditalian kana tonggong kuda. Di tengah jalan jiga kamari deui waé kuda téh ngagejeburkeun manéh kana walungan, tapi basa manéhna hanjat kacida beuratna karung nu dieusi ku kapas téh. Manéhna ngarasa kaduhung ngalakukeun pamolah modél kitu, sabab manéhna kudu terus ka kota mamawa kapas anu sakitu beuratna.

SASAKALA EMBÉ JANGGOTAN

Jaman baheula mah sasatoan téh hirupna sauyunan, kamamana sok babarengan, malah dina mandi ogé sok babarengan.
Kacaritakeun dina hiji waktu, maranéhna mandi babarengan. Biasana mah marandina téh di Walungan Cisangkuy, da leuwina rada lega. Najan ramé nu marandi, tapi kudu aya nu cicing di darat nalingakeun bisi aya picilakaeun. Nu di darat téh wajib ngabéjaan nu keur di cai.
Lamun keur marandi téh resep ningalikeun bajuna nu disimpen dina batu, mani ngabarak. Baju munding mah ngahunyud diteundeun handapeun waru.
Ari nu kapapancénan pikét harita nyaéta sakadang monyet. Cicingna dina batu gedé, matak awas ka ditu ka dieu. Orokaya, harita monyét téh nundutan, sabab peutingna lila teuing latihan ngadogér, pedah rék aya nu ngondang. Monyét teu awaseun di beulah wétan aya paninggaran. Kanyahoan-kanyahoan sotéh geus deukeut pisan, kitu ogé lain monyét anu nangenan, tapi gajah pédah kabeneran ngarérét ka darat. Atuh saréréa ribut haranjat ka darat bari tup-top kana baju nu ngabarak luhureun batu téa. Teu nolih nu saha-sahana. Pokona asal dibaju wé da éra meureun ari ditataranjang mah. Nya harita kajadianana, baju munding pahili jeung baju sapi, nepi ka sapi mah gobrah bajuna téh. Ari munding sabalikna, mani sereg pisan. Najan kitu ari pangsuéna mah embé. Henteu ari pahili téa mah, tapi lantaran rusuh, makéna tibalik. Kerepus dipaké dina bujur, nu ayeuna jadi buntut. Ari buntut aya dina gado, nu ayeuna jadi janggotna. Nu matak ti harita embé mah teu weléh kukulutus; Suéééé … suééé, cenah. Kadéngéna ku jelama mah; Embééé … embééé…. Cenah. Nya ti harita embé téh jadi janggotan, nu sabenerna buntutna téa. Ku lantaran ngalaman sué téh dina waktu mandi, nya embé téh turun cadu moal mandi-mandi deui. Geuning nepi ka ayeuna ogé, jelema nu langka mandi mah sok disebut kawas embé.
Tah kitu sasakalana matak embe janggotan jeung cadu mandi téh.
 
Diropea tina Mangle Alit No.318

Tidak ada komentar:

Posting Komentar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...